พระสุตันตปิฎกบาลี: 4/102/85
วินยปิฏเก มหาวคฺโค ภาค ๑
อุปฺปณฺฑุปฺปณฺฑุกชาโต ธมนิสนฺถตคตฺโต ฯ อทฺทสา โข ภควา
ตํ พฺราหฺมณํ กิสํ ลูขํ ทุพฺพณฺณํ อุปฺปณฺฑุปฺปณฺฑุกชาตํ
ธมนิสนฺถตคตฺตํ ทิสฺวาน ภิกฺขู อามนฺเตสิ กินฺนุ โข โส ภิกฺขเว
พฺราหฺมโณ กิโส ลูโข ทุพฺพณฺโณ อุปฺปณฺฑุปฺปณฺฑุกชาโต
ธมนิสนฺถตคตฺโต ฯ เอโส ภนฺเต พฺราหฺมโณ ภิกฺขู อุปสงฺกมิตฺวา
ปพฺพชฺชํ ยาจิ ตํ ภิกฺขู น อิจฺฉึสุ ปพฺพาเชตุํ โส ภิกฺขูสุ
ปพฺพชฺชํ อลภมาโน กิโส ลูโข ทุพฺพณฺโณ อุปฺปณฺฑุปฺปณฺฑุกชาโต
ธมนิสนฺถตคตฺโตติ ฯ อถโข ภควา ภิกฺขู อามนฺเตสิ โก นุ โข
ภิกฺขเว ตสฺส พฺราหฺมณสฺส อธิการํ สรตีติ ฯ เอวํ วุตฺเต
อายสฺมา สารีปุตฺโต ภควนฺตํ เอตทโวจ อหํ โข ภนฺเต ตสฺส
พฺราหฺมณสฺส อธิการํ สรามีติ ฯ กึ ปน ตฺวํ สารีปุตฺต ตสฺส
พฺราหฺมณสฺส อธิการํ สรสีติ ฯ อิธ เม ภนฺเต โส พฺราหฺมโณ
ราชคเห ปิณฺฑาย จรนฺตสฺส เอกํ กฏจฺฉุภิกฺขํ ทาเปสิ อิทํ โข
อหํ ภนฺเต ตสฺส พฺราหฺมณสฺส อธิการํ สรามีติ ฯ สาธุ สาธุ
สารีปุตฺต กตญฺญุโน หิ สารีปุตฺต สปฺปุริสา กตเวทิโน เตนหิ
ตฺวํ สารีปุตฺต ตํ พฺราหฺมณํ ปพฺพาเชหิ อุปสมฺปาเทหีติ ฯ กถาหํ
#วุตฺเต อนิยโม กตฺตพฺโพ น โหติ ตสฺมา ราโธ นามาติ ปาฐทฺวยํ อติเรกนฺติ
#ทฏฺฐพฺพํ ฯ อิตรถา อญฺญตรสทฺโท น ภเวยฺย อทฺทสา โข ภควา ราธํ พฺราหฺมณนฺติ
#จ วตฺตพฺพํ ภเวยฺย อยมฺปน ยุ. รา. โปตฺถเก อนุวตฺติตฺวา โสธิโตติ เวทิตพฺโพ ฯ